Wyobraź sobie mały piknik ze swoim ukochanym pluszowym króliczkiem, tym starym i zniszczonym, z brakującym okiem, rozplątującymi się szwami i łatą na brzuszku, przez którą zaczęło przeciekać wypełnienie, tym, którego kochasz tak bardzo i od tak dawna, że nie masz wątpliwości, że to najprawdziwszy królik. I wyobraź sobie najbardziej realistyczne ciasto błotne, jakie kiedykolwiek zrobiłeś, tak prawdziwe w rzeczywistości, że kiedy wziąłeś kruchy kęs, smakowało trochę jak lekko przyprawiony bochenek herbaty, delikatnie słodzony, z miękkim, delikatnym miękiszem - może sezonowy chleb jabłkowy lub cukiniowy, ale bez rzeczywistych owoców lub roślinności. Prawdę mówiąc, w tym zapachu w ogóle nie ma zieleni, nawet koniczyna i siano są bardziej miodową słodyczą niż trawiastą lub botaniczną, i myślę, że zieloność, poczucie zielonych rosnących rzeczy, jest tym, czego mi brakuje. Ten zapach jest mniej Piotrusiem Królikiem, a bardziej Aksamitnym Królikiem, aż do dobrze zużytego, przytulnego, rozmytego, przytulnego piżma - i jako kwestia tutaj jest ulotna tam i zniknęła ciekawa nuta, która wydaje się dążyć do mlecznej i kremowej, ale krótko skręca w kwaśną i złą nutę, prawie jak nuta dziecięcej plwociny. Jak ukochany pluszowy króliczek, który w dzieciństwie służył jako wierne repozytorium różnych dolegliwości i nigdy nie został w pełni zdezynfekowany. Pomimo jego osobliwości i tego, czego mu brakuje, naprawdę czuje się jak list miłosny do czegoś słodkiego i cenionego, i tak daleko w czasie, że nigdy nie można go ponownie dosięgnąć - i myślę, że ostatecznie to właśnie czyni go tak sugestywnym - to wspomnienie, jak czułeś się w tym ogrodzie i przyjaźń z miękkim, słodkim towarzyszem, przefiltrowana przez soczewkę dziecięcego zachwytu i miłości tak zaciekłej, że wykracza poza rzeczywistość.