Delta of Venus zbudowana jest wokół guawy, a oto wyznanie: Nigdy nie wąchałem ani nie próbowałem guawy, więc nie do mnie należy stwierdzenie, na ile jest ona realistyczna, ale oto kolejne wyznanie: Nie przychodzę do zapachu dla realizmu, więc kogo to obchodzi! To, czego doświadczam, to zapach kruczoczarny i różowo lśniący bujnością, pulsujący aksamitnym mango o zachodzie słońca, cierpko-mrowiąco jasnym dreszczem ananasa i słodko-gorzką soczystą cierpkością i niejasno funkowym piżmem różowego grejpfruta. W tym zapachu nie ma nic mrocznego, ale kryje się w nim luksusowy, cienisty kwiat, który w pewien sposób kojarzy mi się z czarnym aksamitem, w cudownym kontraście do tych zachęcająco żywych owoców tropikalnych. W moim umyśle jest to ponury obraz vanitas z czarnego aksamitu z pryzmatyczną obfitością miękkich owoców, które bujnie spływają z płótna.