Dawno temu napisałam recenzję, w której określiłam Pink Sugar Aquoliny mianem kory drzewa waty cukrowej. Cóż, był to cukierniczy okaz botaniczny w stadium sadzonki. A Whiff of Waffle Cone jest tym drzewem tysiąclecia później, po powstaniu i upadku cywilizacji, dezaktualizacji dowolnej liczby bogów i wiesz, po tym, jak zobaczył trochę gówna. Nadal jest bogaty i pachnący karmelizowanym palonym cukrem i prażonym ptasim mleczkiem, wraz z soczystym aksamitnym wędzonym kremem waniliowym i czymś w rodzaju kadzidła z syropu marcepanowego... ale wyobraź sobie to wszystko ze zmęczonym nastawieniem, ubranym w piękną starą skórzaną kurtkę i zaciągającym się fajką z ciepłymi niuansami suszonej słodkiej trawy i balsamicznego drewna w komorze. Dlaczego to drzewo pali? Człowieku, ma milion lat, może robić co chce. Zasłużyło sobie na to prawo.