Czy Penhaligon's Babylon ma przywodzić na myśl Babilon, jaskinię nieprawości i szczyt grzechu? A może tę odlotową szatańską prostytutkę, odzianą w purpurę i szkarłat, ozdobioną perłami i drogocennymi kamieniami, z jej złotym kielichem rozlewającym się obrzydliwościami i plugastwem? Nie jestem pewien, czy ten delikatnie przyprawiony, aksamitnie drzewny zapach jest aż tak skandaliczny i dramatyczny. Wyobraźmy sobie, że ten złoty puchar, z pewnością sensacyjnie wyeksponowany w celu wzbudzenia publicznego oburzenia, był zamiast tego jakimś skromnym, skromnym naczyniem, misą z grubo rzeźbionego, ale pachnącego drzewa sandałowego, wypełnioną mlecznym płynem, pachnącym miodowym szafranem, aromatycznym, ziemistym ciepłem gałki muszkatołowej i pieprzowo-anyżowej kamfory kolendry oraz delikatnie żywiczną, subtelnie dymną wanilią. Jeśli jesteś fanką Hypnotic Poison od Diora, ale nie przepadasz za tą nieprzyjemną nutą piwa korzennego, myślę, że Babylon będzie dla Ciebie bardziej gustowną i stonowaną opcją. Zapach ten bardzo mi się podoba, ale nadal chciałbym poczuć bardziej żywą i żywiołową perfumowaną interpretację tego apokaliptycznego piękna.